Pochwała bycia starszym!

Pię­kno tak jak wiek wyma­ga luzu
Bez obaw przed starze­niem się. Filo­zofią starzenia na luzie jest wewnętrz­na odnowa.

Żyje­my dłużej, ale kult młodoś­ci spraw­ił, że mamy obses­je, aby wyglą­dać coraz młodziej niż wskazy­wała­by nam nasza
metryka.

Poz­nanie samych siebie jest istot­ną częś­cią dobrego starzenia się, zdrowego, pozbaw­ionego złudzeń i pozy­ty­wnego nastaw­ienia się do swo­jego wieku. Upływ cza­su oznacza utratę.

Warto od cza­su do cza­su stanąć przed lus­trem i kry­ty­cznie się sobie przyjrzeć. Fran­cuz­ki, w porów­na­niu z inny­mi kobi­eta­mi z różnych kra­jów pod­chodzą do oznak upły­wu cza­su inaczej, wręcz
na luzie. Tu nie chodzi o jedze­nie, sposób odży­wia­nia się, pielę­gnację ale o inny sposób pode­jś­cia do starzenia się.

One najm­niej prze­j­mu­ją się starze­niem a część z nich uważa ludzi za starych w wieku osiemdziesięciu,
dziewięćdziesię­ciu lat. Jest im dobrze ze sobą samą. Dba­ją o siebie. Zwraca­ją uwagę na to jak wyglą­da­ją i ile ważą, ale nie uda­ją dwudziesto­latek. Dba­ją też o swo­ją wiedzę z różnych dziedzin, gdzie przy spotka­ni­ach z przy­jaciół­mi czy zna­jomy­mi czu­ją się swo­bod­nie i mogą kon­wer­sować na wiele tem­atów. Czyż to nie pociągające?

Ważny dla nich jest styl życia, który trud­no zdefin­iować – może to być to, że jesteś marką samą w sobie. Bierze się on z tal­en­tu do życia. Może być świadomy czy nieuświadomiony. Zależy od  indy­wid­u­al­iz­mu, żywot­noś­ci, pasji, lekkoś­ci, entuz­jaz­mu i zain­tere­sowa­nia tym, co
przynosi życie. Istotą jest bycie nat­u­ral­ną, z poczu­ciem humoru i czynienia wszys­tkiego bez tor­tur­owa­nia się w gabi­ne­tach kos­me­ty­cznych. Pię­kno tak jak wiek wyma­ga luzu.