Człowiek w poszukiwaniu sensu swego istnienia

Człowiek jest jedyną istotą w znanym nam kos­mosie, która poszuku­je sen­su swego ist­nienia. Potrze­ba sen­su to egzys­tenc­jal­na potrze­ba człowieka, gdyż nie znosi on życia bezcelowego. Człowiek posi­a­da instynkt życia, ale nie chce żyć za wszelką cenę. Prag­nie życia zaw­ier­a­jącego jak­iś sens.

Człowiek napo­ty­ka w swym życiu wiele trud­noś­ci, nawet nieszczęść. Do naj­gorszych należy utra­ta sen­su życia. Tworzy się wów­czas „egzys­tenc­jal­na pust­ka”, której  człowiek nie jest zdol­ny znieść przez dłuższy czas bez szkody dla psy­chicznej równowa­gi. „Pusty” wewnętrznie człowiek, pozbaw­iony celu i sen­su życia, prędzej czy później popa­da w ner­wicę. Egzys­tenc­jal­nej pust­ki nie zapełni: seks, alko­hol czy narko­ty­ki itp., które jeszcze pow­ięk­szą poczu­cie bezsen­su życia. Do ner­wic, związanych z utratą sen­su życia należą: „ner­wica star­cza”, ner­wica „niedziel­na” i „ner­wica bezrobo­cia”.  Ich wspól­nym rysem jest posi­adanie nad­mi­aru cza­su, którego nie da się zapełnić. Jeśli człowiek nie posi­a­da nadrzęd­nego celu życia, to stan psy­chicznej frus­tracji może prowadz­ić do groźnych następstw. Życie ludzkie tylko wów­czas jest do „uniesienia”, kiedy zori­en­towane jest na określony cel nada­ją­cy mu sens.